حرف مردم| چرا سهم مهدیشهریها از مدیریت استانی کاهش یافت؟
متأسفانه در سالهای اخیر علیرغم اینکه نماینده مجلس هم مهدیشهری بوده و انتظار میرفت در انتصاب مدیران مؤثر باشد؛ اما نهتنها سهم مهدیشهر از مدیران ارشد استانی افزایش نیافته، بلکه کاهش داشته است.
«علی سعیدی»، از شهروندان مهدیشهری در یادداشتی نوشته است: مهدیشهر به دلیل قابلیتهای خاص و پتانسیلهای مناسبی که از نظر سختکوشی و هوش و استعداد بالای مردمان ایل سنگسری دارد، به لحاظ نیروی انسانی مستعد و توانمند بسیار غنی بوده و همانگونه که مقابل چشم همگان قرار گرفته، به جرأت میتوان گفت بزرگترین و بهترین سرمایهگذاران، پیمانکاران و فعالان بخش خصوصی را در استان سمنان به خود اختصاص داده است.
اما متأسفانه به دلیل قوانین نانوشته، نگاههای بسته و تنگنظریهایی که همواره وجود داشته است، به نیروهای انسانی مهدیشهری در ادارات و نهادهای دولتی استان سمنان، آنطور که باید و شاید بها داده نشده و این امر موجب شده تا سهم مدیران مهدیشهری از مدیریت ارشد استانی، کمتر از ظرفیتها و توانمندیهای آنان باشد.
قریب به سه سال از آغاز این دوره مجلس و بیش از یک سال از شروع بهکار دولت انقلابی گذشته است و متأسفانه در این سالها، علیرغم اینکه نماینده مجلس شورای اسلامی هم مهدیشهری بوده و انتظار میرفت که در انتصاب مدیران مؤثر باشد؛ اما نهتنها سهم مهدیشهر از مدیران ارشد استانی افزایش نیافته، بلکه کاهش داشته است.
تا پیش از آغاز این دولت، تعداد مدیران ارشد استانی مهدیشهری نسبتاً قابلقبول بود؛ اما همین تعداد اندک هم به دلایلی نظیر بازنشستگی یا نگاههای سیاسی دستخوش تغییر شده و اکنون سهم مهدیشهریها صرفاً یکی از مدیران استانی است.
هر چند ممکن است مسؤولان ارشد استان سمنان، برخی مدیران اهل سایر شهرها و روستاهای شهرستان مهدیشهر را نیز در سبد مهدیشهریها قرار داده و در شمار آنان به حساب آوردند؛ اما باید توجه داشت در زمانی که مهدیشهر بخشی از شهرستان سمنان بود، هم این قانون وجود نداشت و مدیران مهدیشهری آن زمان هم سهمی از مدیریت ارشد استان نداشتند!
از طرفی، در مدیریت شهرستان مهدیشهر نیز از مدیران بومی استفاده نمیشود و متأسفانه با همان دلایل نانوشته و با توجیهاتی نظیر حفظ وحدت شهرهای مهدیشهر و شهمیرزاد، مدیران بومی همواره از مدیریت ارشد شهرستان بازمیمانند.
در شرایطی که حداقل در حوزه انتخابیه نماینده مجلس، شاهدیم که شهرستانهای سمنان و سرخه از فرمانداران بومی بهرهمند هستند؛ اما در شهرستان مهدیشهر این اتفاق رخ نداده که باز هم جای سؤال دارد!
به نظر میرسد در کنار سایر کاستیها و تبعیضهای موجود در توزیع اعتبارات، پروژههای عمرانی، زیرساختها و شاخصهای توسعه، عدم استفاده از نیروهای انسانی مهدیشهری را نیز باید به مظلومیتهای فرزندان این مردم صبور افزود.